Het ziet er naar uit dat cultuurwethouder Ton Schroor en de burgemeester van Groningen de gemeenteraad een rad voor ogen hebben gedraaid om het mogelijk te maken Kees van Twist te ontslaan zonder tot een gouden handdruk verplicht te zijn. De tekorten vallen namelijk behoorlijk mee, ondanks de tegengestelde verklaring van interim-directeur Georg Verberg, de belangrijkste falende toezichthouder. Accountants troffen in ieder geval geen lijken in de kast aan en waren verbaasd over de opgeklopte cijfers die de gemeente wereldkundig maakte, zo blijkt uit welingelichte kringen die zich bezighielden met het onderzoek naar de financiële situatie van het museum.
Door de tekorten veel erger voor te stellen dan ze zijn, wil de gemeente Groningen de suggestie wekken dat Van Twist volstrekt onverantwoord zijn functie heeft uitgeoefend. Daarmee heeft de gemeente opnieuw via een beproefd truukje een museumdirecteur de laan uitgestuurd. Voorgangers waren Jos de Gruyter en Frans Haks. Voor de toekomst van het museum als publiekstrekkende en smaakmakende voorziening valt het ergste te vrezen.
Er bestonden bij de gemeente al langer negatieve gevoelens jegens Kees van Twist, onder andere omdat hij na zijn verblijf in de VS weer bij het museum terugkeerde. Zo zou wethouder Ton Schroor al geruime tijd niet meer met Kees van Twist willen praten.
(14 januari) – De Raad, bestaande uit merendeels jongere leden, wil Schroor niet laten vallen. Van hun kant valt dus weinig te verwachten van een kritische opstelling. Voorzichtigheidshalve steunt de raad liever de handel en wandel van B&W, zo blijkt uit de uitlatingen van enkele raadsleden.
Terzijde: Geldverslindende en bij voorbaat ernstig verliesgevende projecten als het Forum, de Blauwe Stad, de tram en de kabelbaan worden omarmd. Wie voor het voorspelbare mislukken daarvan verantwoordelijk is, gaat vrijuit, terwijl dat om vele miljoenen meer gaat dan de zogenaamde tekorten bij het Groninger Museum waarvoor Kees van Twist aan de schandpaal genageld werd. Vooral verantwoordelijke wethouders blijven, zo schrijft de arrogantie van de macht voor, tegen beter weten in op hun stoel zitten