Still uit de film ‘Alice in der Städten’ van Wim Wenders uit 1974.
Lange rijders, zo herinner ik me de filmstijl van de afgelopen dinsdag overleden Nederlandse cameraman Robby Müller. Lange shots van wandelende mensen door de stadsjungle waarbij wij als publiek als het ware meeliepen, zoals in ‘Alice in der Städten’ van Wim Wenders en ‘Down by Law’ van Jim Jarmush of zoals Dean Stanton in de openingsscène van ‘Paris/Texas’ van Wim Wenders over het treinspoor in de zonverhitte woestijn liep. Films die uiteraard gemaakt werden door al die fantastische filmmakers van de onafhankelijke film, maar waarvan het beeld – en dat blijft in je hoofd hangen – het gezicht van zulke films bepaalde.
Als we het verhaal en de acteerprestaties even overboord gooien, blijft het beeld over. En het beeld was dan steevast van Robby Müller, even onvoorspelbaar als herkenbaar. Juist zijn onafhankelijke geest, zijn overtuiging dat je vooral met licht het verhaal moet vertellen, elke keer op een andere, door hem bepaalde manier maakte hem tot mede-auteur van de film. Dat gebeurde in een tijd toen de filmcultuur er een tweede laag bij kreeg die paste in het eigentijdse, dat mede vorm gaf, die ons overrompelde met een gevoel van vrijheid en toekomstperspectief en ons liet zien, opnieuw in de filmgeschiedenis, dat film niet alleen maar een grappige of spannende verhaaltjesmachine is, maar vooral de overdracht van gevoel. Robby Müller fotografeerde ruim zeventig films die stuk voor stuk een bijzonder filmervaring opleverden. Hij werd 78 jaar.