Celliste Alison Mcgillivray, één van de musici van
ensemble Brecon Baroque onder leiding van Rachel Podger.
Foto: Eric Bos
RECENSIE (7 maart) – Een avond Vivaldi vioolconcerten is een riskante onderneming. Veel ensembles, in toenemende mate ook Italiaanse, denk maar aan het Venise Baroque Orchestra of het Italiaans-Zwitserse I Barocchisti, streven daarbij naar een zo groot mogelijke virtuositeit met een flinke dosis speelhistorisch besef. Want hoe speel je Vivaldi en hoe weet je een publiek een hele avond te boeien met een vioolensemble met muziek van één componist? Wat we dan vaak horen is een ensemblediscipline waar je U tegen zegt, maar die na het uitvoeren van drie of vier concerti vaak al begint te vervelen.
Het Welsh ensemble Brecon Baroque onder leiding van Rachel Podger dat gisteravond in De Oosterpoort in Groningen optrad, wist dergelijke verveling grandioos te vermijden. Dat gebeurde met een buitengewoon levendige, individuele en speelse aanpak waardoor de acht concerten uit de bekende bundel L’Estro Armonico opus 3 opbloeiden en een aantal ervan als nieuw klonken.
Rachel Podger wist meteen contact met de Grote Zaal te maken door in het begin iedereen uit te nodigen toch vooral meer naar voren te komen zitten om de rijkdom van Vivaldi beter te kunnen horen. Overigens lukte dat laatste niet echt. Bijna nergens in de Grote Zaal is de klank vanouds optimaal. Bij een symfonieorkest is dat al zo, met een bescheiden barokensemble zoals gisteravond is dat zelfs tamelijk rampzalig.
Hoe dan ook, het concert verveelde geen moment, zelfs na zeven concerten klonk het Concerto voor 4 violen no 10 nog even relaxt als virtuoos en kregen alle stemmen de ruimte. Dat zorgde er de hele avond ook voor dat er niet één klankblok klonk, maar een grote verscheidenheid aan expressieve stemmen en versieringskunst. De dynamiek en het speelplezier spatten er af. Zodat Vivaldi althans bij Brecon Baroque vermoedelijk even jeugdig en spannend klonk als het in de tijd van Vivaldi moet zijn bedoeld.
ERIC BOS