Francis Alÿs: ‘Gibraltar’ Copyright: 2011 – Kunsthal Rotterdam
Op de tentoonstelling ‘I Promise To Love You’ met eigentijdse conceptuele kunst uit de imposante collectie van Joop Caldenborgh, valt één figuratief schilderwerkje op een verrassende manier uit de toon. Als je niet oppast, loop je er aan voorbij, zo klein is het. Het werd geschilderd door de Belgische kunstenaar Francis Alÿs (1959). In zachte tinten is een groene rotspunt afgebeeld. Daarachter een eindeloze zee en een verre horizon. Op de rots staat een geitenhoeder met enkele geitjes. De warmte is voelbaar.
Dat is het aardige van de Caldenborgh-collectie, dat het een veelheid aan eigentijdse kunst herbergt waar naast conceptuele kunst van een ijzeren cerebraliteit ook alle ruimte is voor figuratie en verbeelding. De verrassing zit ‘m in de hoge kwaliteit en de draai die aan alles gegeven wordt. De eigentijds romantische muziek die in alle hoeken van de zalen en gangen doordringt, sluit daar exact op aan.
Die muziek is een onderdeel van de in een verduisterde ruimte ondergebrachte installatie ‘Sigh’(2008). Op acht videoscreens zijn orkestmusici te zien. Als je er binnen bent, sta je midden in het orkest. Het zijn leden van het BBC Concert Orchestra die daar strijken, blazen en trommelen. Ze zijn gewoon dagelijks gekleed, maar het bijzondere is dat ze niet op hun instrumenten spelen, maar in de lucht. Pantomime. Op één van de screens zien we hun dirigent Jeff Buckley druk in de weer. Er wordt strak gespeeld, volledig synchroon. Je ziet als het ware de instrumenten die ze niet hebben. Je wordt in een symfonisch klankbeeld opgenomen van misschien wel de beste muziek van componiste Anne Dudley. Misschien maakt ze meer van zulke stevige en aangename composities, maar doorgaans schrijft ze nogal suikerzoete achtergrondmuziek.
Sigh (2008) werd gemaakt door de Engelse Sam Taylor Wood (1967) die we al eens in deze rubriek tegenkwamen met haar videowerk van een fruitstilleven dat versneld bezig is te verrotten. Sam Taylor Wood is een kunstenares met originele concepten in haar films, fotoprojecten en installaties. Die paart ze aan een groot gevoel voor draagbaar drama.
De titel van de expositie, ‘I Promise To Love You’, is tevens de titel van een neonwerk, te lezen in een hartvormig object van de Britse Tracey Emin (1963), berucht vanwege haar pornografische tekeningen, schilderijen en neonwerken. Dit neonobject is wat dat betreft een kuis voorbeeld, al luidt de tekst daarop eigenlijk: ‘I Promise To Love Ya’. Dat vond de Kunsthal kennelijk iets teveel van de straat.
‘I Promise To Love You’ Kunsthal, Westzeedijk 341, Rotterdam. Open: ma t/m za 10-17, zo 11-17 uur. Museumjaarkaart niet geldig.