In het Romantisch Diederijk
Wie is de schilder die dit
mythologisch rijk vereeuwigde,
het jachtgebied van de Walküren,
deez’ wereld van Medusa’s macht,
die trilt van primitieve kracht
en onderaardse vuren,
met enk’le streken saamgevat
in duistere vergezichten
boven zee of op het Wad?
Hier kunnen wij alleen maar dromen
van koud gestolde lavastromen,
een meer gevuld met enge pieken
verzakte rotsen, steenkolieken
Daar gaapt een gruwelijke mond,
een rauwe, akelige wond,
die iedereen en alles wil verslinden.
Een cycloop, alleen zijn kop,
duikt plotsklaps in Torghatten op.
In Reynisdrangar naakt het einde,
de wind fluit er zijn eeuwig lied,
de mist smoort hier de zonnebrand
zwart water werpt zich op het strand
een roestig, eindeloos verschiet.
De zee kleurt rood bij Gronings’ kust,
ook daar ontmoet een mens geen leven,
de wolken zijn er enge beesten,
dit is het rijk der watergeesten,
elk naderend schip wendt er zijn steven.
De begintijd van de wereld is ‘t,
een bodemloos grauw waterrijk.
Tussen hoge wanden in zwaar weer,
krimpscheurt de aarde keer op keer.
Een potvis wurmt zich uit het slijk.
Wagners duistere wereldklanken
weerklinken als een langgerekt signaal.
Hoorns, tuba’s en cymbalen,
in deze leeggeschraapte dalen
is zelfs ‘t gesteente muzikaal.