Martin Tissing: ‘Universum’ (1997) Olieverf op linnen, op paneel (38x46cm)
(particulier bezit)
Martin Tissing maakte abstracte schilderijen. Dan denken we meteen aan onbegrijpelijke kunst, aan kleurvlakken die misschien wel mooi zijn, maar nergens over gaan. Die afstand scheppen. Intussen is abstracte kunst alweer een eeuw oud, traditie, dus saai en passé. Maar er wordt nog steeds abstract geschilderd, al zou je dat temidden van de brede stroom aan klassieke en figuratieve kunst niet zeggen. De abstracte kunst van Martin Tissing gaat wel degelijk ergens over. Over gevoeligheid bijvoorbeeld. Mensen die hem oppervlakkig kenden, lieten zich misleiden door zijn luidruchtigheid, door zijn overstoorbaarheid. Pas op! was een stopwoordje van hem om aan te geven dat je rekening diende te houden met de feiten. Sommigen hadden daardoor een hekel aan hem, anderen werden er juist door aangestoken.
Tissing was met zijn baard en grote hoed een verschijning die je eerder zou verwachten in café Guerbois in Parijs waar ooit de impressionisten bijeen kwamen. Of op een terrasje in Venetië, waar hij vaak logeerde en de zon en de maan schilderde. De Martin Tissing van de grote gevoeligheid vind je in zijn abstracte schilderijen. In de zo prachtig op elkaar afgestemde, bijna bedeesde kleuren. Losse vormen die over zijn doek of papier zwalken en elkaar ontwijken of achterna zitten. Als je naar zijn werk kijkt, zou je denken dat die vormen altijd in zijn hoofd zaten. Dat hij maar zijn arm hoefde uit te strekken of ze vloeiden in zijn voorstelling.
Niks geen afstand scheppen. Die kleurvlakken vormen gedichten. Je hoort hun zachte muziek, een strijkje op het Piazza San Marco. Je moet er geduldig naar kijken en die zachte vlakken en kleuren op je in laten werken. Martin Tissing was minder abstract dan je zou denken. Hij was een scherp waarnemer. Hij zag twee werelden tegelijk als hij om zich heen keek. Wat de kleuren met elkaar doen. Wat de vormen met elkaar doen. Je kijkt ’s avonds over de leuning van een brug in het water, en wat zie je? Ja, het water en de spots van de bruglantaarns. Maar tegelijkertijd de hemel boven je hoofd. Door naar beneden te kijken, werp je een blik op het universum, de loop van de sterren die zich in het water spiegelen. Niks abstracts aan. Het is de werkelijkheid, gezien door de ogen van een kunstenaar. Onnavolgbaar en heel erg Martin Tissing (1936-2018).
Martin Tissing woonde en werkte in de stad Groningen en overleed op 23 november 2018.