Laura Hospes: ‘UCP – UMCG’
copyright: Laura Hospes.
Een jonge vrouw in een kamer in een ziekenhuis in Groningen, een psychiatrische afdeling. Intieme beelden. Je ziet haar lijfelijke buitenkant, maar we zien vooral portretten van angst en depressie, van eenzaamheid en verloren zijn.
Ze heet Laura Hospes (21) en fotografeert zichzelf. Ook haar eigen angst en depressie vanaf het moment dat ze opgenomen werd na een suïcidepoging. Het zijn foto’s van de buitenkant en binnenkant van een stevige depressie. Het gevoel van opgesloten zijn, in zo’n ziekenhuis, in je kamer, in jezelf en in het ziek zijn. Alles om je heen is van jou, maar ook weer niet. Het opgemaakte bed, de lege kast, het verwarmingselement, alles versterkt het gevoel van vervreemding.
Daar begon ze zichzelf te fotograferen, in een poging om dat wat zich in haar binnenste afspeelt in beeld om te zetten. Wat in eigentijdse kunst ook gebeurt, als het goed is. Zwart-wit is de beste manier om het zwarte en witte deel van jezelf vorm te geven.
Sommige foto’s tonen een vervormd zelfbeeld. Op andere is ze er niet. Dan zie je menselijke contouren onder een laken op bed liggen, alleen een stukje arm en een hand zijn nog zichtbaar. Dood. Zo voelt dat. Dan weer zit ze op de rand van het bed, haar hoofd diep gebogen, een gesloten vorm, totaal in zichzelf gekeerd, niet in beweging te krijgen, niet door anderen, niet door zichzelf.
Zo kijkt Laura Hospes naar ons, naar zichzelf, in zichzelf, in een serie indringende zelfportretten van stemmingen, van belevingen en emoties. In totalen en in details. Hoe ze van het ene naar het andere zelfportret tien jaar jonger of ouder kan lijken. Hoe je in zo’n situatie volkomen bewegingsloos kan zijn. Omdat alles om je heen tot stilstand is gekomen. Het zo niet meer verder willen. De diepe duisternis waarin je wegzakt, het ondraaglijk felle licht van een lamp. Zwart en wit.
Ze heeft de camera ingesteld en zichzelf geregisseerd in al haar somberheid, zoals het gisteren was, wat ze die ochtend voelde, de angst die vorige week nog toesloeg. De woede die zomaar kwam. Hoe ze tijdenlang in die ene hoek stond. Zonder kleur.
Laura Hospes deed in 2013/2014 een opleiding aan de Fotoacademie in Groningen. Won diverse prijzen, o.a. de Emerging Talent Awards 2015. www.laurahospes.nl