Jacques Louis David: ‘Kroning van Napoleon Bonaparte’ (1805/07) 621x979cm. Copyright: www.isgeschiedenis.nl
Als kind wisten wij natuurlijk wel wat een kroning is en hoe een kroon eruitziet. Op de kleuterschool werden we zelf gekroond door de juf met een kroon van eigen makelij. Die van zilver- en goudkleurig karton waren de echtste. Wat boften koningskinderen dat ze ooit de kans kregen een kroon op hun hoofd te krijgen, van puur goud en juwelen. Maar dat kwam alleen maar in sprookjes voor. Totdat we in de Cineac in Amsterdam in juni 1953 getuige waren van een echte kroning. Prinses Elisabeth van Groot Brittannië werd koningin. Een kroning zoals je die alleen in sprookjes meemaakt, in vol ornaat, met een kroon uit 1661 met amethisten, diamanten en parels. Geen imitatieparels zoals op de kroon van Willem-Alexander, maar echte parels uit het rijk van de zeemeerminnen.
Het was een zwart-wit televisiefilm die werd vertoond, de langste en meest complete registratie die ooit van iets belangrijks was gemaakt. Ademloos keken we in het donker van de nieuwsbioscoop naar die prachtige, jonge vrouw die plechtig door de Westminste Abbey schreed, met een hermelijnen mantel van sprookjeskwaliteit, de scepter in haar linkerhand, de rijksappel in haar rechter en dan die kroon op haar hoofd. Ze droeg die kroon zoals gewone mensen wel met boeken op hun hoofd lopen om een betere houding aan te leren. Onbeweeglijk met je hoofd om ze in evenwicht te houden. Dat deed Elisabeth II ook.
Later lazen we in de krant dat die kroon drie kilo woog en dat ze die de gehele plechtigheid gedragen had, wat nooit iemand vóór haar had gedaan. En wij waren er bij. Die beelden werden voorgoed in onze hersenen gegrift.
Het kan ook anders. Hierboven zien we Napoleon op 2 december 1804 zichzelf tot keizer kronen. Ongehoord. Hofschilder Jacques-Louis David maakte er een sprookjesachtig schilderij van. De Paus was erbij, maar die viel bijna in slaap. Na de kroning brak er geen volksfeest uit. In de straten bleef het stil.
Nee, dan zal het er in Amsterdam over drie dagen heel wat feestelijker aan toegaan. Wel een kroon, niet de duurste, typisch Nederlands natuurlijk. Maar geen kroning. Wij feesten altijd het liefst zonder echte reden. Een koning zonder kroon, het is de werkelijkheid, maar in sprookjes is het toch veel mooier.